La Nature

La Nature

La Nature est un mot polysémique, qui a plusieurs sens fondamentaux :
-la composition et la matière d'une chose (ce qu'elle est, son essence) ,
-l'origine et le devenir d'une chose dans sa spontanéité et sa létargie temporelle
(libre d'une fin, la nature humaine).
-L'ensemble des systèmes et des phénomènes naturels et humains sont aussi reconnues comme des composés de la nature.

Au sens commun la Nature est regroupe :

-des paysages et milieux naturels (terrestres) ; préservés (à forte naturalité) et dégradés ;
-les « forces » et principes physiques, géologiques, tectonique, météorologique, biologique, l'évolution qui constituent l'univers et animent les écosystèmes et la biosphère sur la planète Terre;
-les milieux (eau, air, sol air, mers, monde minéral ;
-Les espèces et le monde végétal (forêts...), animal (dont l'espèce humaine), fongique, bactérien et plus généralement microbien
-certains phénomènes épisodiques de la nature (crises, cycles glaciations/réchauffement climatique, Cycles géologiques, Cycle sylvigénétique, incendies d'origine non-humaine, etc.).

Face au constat des répercussions négatives sur l'environnement des activités humaines et la perte accéléré de naturalité et de biodiversité au cours des dernières décennies, la protection de la nature et des milieux naturels, la sauvegarde des habitats et des espèces, la mise en place d'un développement durable et raisonnable et l'éducation à l'environnement sont devenues des demandes pour une grande partie des citoyens de la plupart des pays industrialisés. Elles fondent les principes de l'éthique environnementale et de nouvelles lois et chartes de protection de l'environnement.

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

telephone

Early development
1844 — Innocenzo Manzetti first mooted the idea of a “speaking telegraph” (telephone).
26 August 1854 — Charles Bourseul publishes an article in a magazine L'Illustration (Paris) : "Transmission électrique de la parole".
22 August 1865, La Feuille d'Aoste reported “It is rumored that English technicians to whom Mr. Manzetti illustrated his method for transmitting spoken words on the telegraph wire intend to apply said invention in England on several private telegraph lines.”
28 December 1871 — Antonio Meucci files a patent caveat (n.3335) in the U.S. Patent Office titled "Sound Telegraph", describing communication of voice between two people by wire.
1874 — Meucci, after having renewed the caveat for two years, fails to find the money to renew it. The caveat lapses.
6 April 1875 — Bell's U.S. Patent 161,739 "Transmitters and Receivers for Electric Telegraphs" is granted. This uses multiple vibrating steel reeds in make-break circuits.
11 February 1876 — Gray invents a liquid transmitter for use with a telephone but does not build one.
14 February 1876 — Elisha Gray files a patent caveat for transmitting the human voice through a telegraphic circuit.
14 February 1876 — Alexander Bell applies for the patent "Improvements in Telegraphy", for electromagnetic telephones using undulating currents.
19 February 1876 — Gray is notified by the U.S. Patent Office of an interference between his caveat and Bell's patent application. Gray decides to abandon his caveat.
7 March 1876 — Bell's U.S. patent 174,465 "Improvement in Telegraphy" is granted, covering "the method of, and apparatus for, transmitting vocal or other sounds telegraphically … by causing electrical undulations, similar in form to the vibrations of the air accompanying the said vocal or other sound."
10 March 1876 — The first successful telephone transmission of clear speech using a liquid transmitter when Bell spoke into his device, “Mr. Watson, come here, I want to see you.” and Watson heard each word distinctly.
30 January 1877 — Bell's U.S. patent 186,787 is granted for an electromagnetic telephone using permanent magnets, iron diaphragms, and a call bell.
27 April 1877 — Edison files for a patent on a carbon (graphite) transmitter. The patent 474,230 was granted 3 May 1892, after a 15 year delay because of litigation. Edison was granted patent 222,390 for a carbon granules transmitter in 1879.


Early commercial instruments
Early telephones were technically diverse. Some used a liquid transmitter, some had a metal diaphragm that induced current in an electromagnet wound around a permanent magnet, and some were "dynamic" - their diaphragm vibrated a coil of wire in the field of a permanent magnet or the coil vibrated the diaphragm. This dynamic kind survived in small numbers through the 20th century in military and maritime applications where its ability to create its own electrical power was crucial. Most, however, used the Edison/Berliner carbon transmitter, which was much louder than the other kinds, even though it required an induction coil, actually acting as an impedance matching transformer to make it compatible to the impedance of the line. The Edison patents kept the Bell monopoly viable into the 20th century, by which time the network was more important than the instrument.
Early telephones were locally powered, using either a dynamic transmitter or by the powering of a transmitter with a local battery. One of the jobs of outside plant personnel was to visit each telephone periodically to inspect the battery. During the 20th century, "common battery" operation came to dominate, powered by "talk battery" from the telephone exchange over the same wires that carried the voice signals. Late in the century, wireless handsets brought a revival of local battery power.
Early telephones had one wire for both transmitting and receiving of audio, with ground return as used in telegraphs. The earliest dynamic telephones also had only one opening for sound, and the user alternately listened and spoke (rather, shouted) into the same hole. Sometimes the instruments were operated in pairs at each end, making conversation more convenient but were more expensive.
At first, the benefits of an exchange were not exploited. Telephones instead were leased in pairs to the subscriber, who had to arrange telegraph contractors to construct a line between them, for example between his home and his shop. Users who wanted the ability to speak to several different locations would need to obtain and set up three or four pairs of telephones. Western Union, already using telegraph exchanges, quickly extended the principle to its telephones in New York City and San Francisco, and Bell was not slow in appreciating the potential.
Signalling began in an appropriately primitive manner. The user alerted the other end, or the exchange operator, by whistling into the transmitter. Exchange operation soon resulted in telephones being equipped with a bell, first operated over a second wire and later with the same wire using a condenser (capacitor). Telephones connected to the earliest Strowger automatic exchanges had seven wires, one for the knife switch, one for each telegraph key, one for the bell, one for the push button and two for speaking.
Rural and other telephones that were not on a common battery exchange had a magneto or hand-cranked generator to produce a high voltage alternating signal to ring the bells of other telephones on the line and to alert the operator.
In the 1890s a new smaller style of telephone was introduced, packaged in three parts. The transmitter stood on a stand, known as a "candlestick" for its shape. When not in use, the receiver hung on a hook with a switch in it, known as a "switchhook." Previous telephones required the user to operate a separate switch to connect either the voice or the bell. With the new kind, the user was less likely to leave the phone "off the hook". In phones connected to magneto exchanges, the bell, induction coil, battery and magneto were in a separate "bell box." In phones connected to common battery exchanges, the bell box was installed under a desk, or other out of the way place, since it did not need a battery or magneto.
Cradle designs were also used at this time, having a handle with the receiver and transmitter attached, separate from the cradle base that housed the magneto crank and other parts. They were larger than the "candlestick" and more popular.
Disadvantages of single wire operation such as crosstalk and hum from nearby AC power wires had already led to the use of twisted pairs and, for long distance telephones, four-wire circuits. Users at the beginning of the 20th century did not place long distance calls from their own telephones but made an appointment to use a special sound proofed long distance telephone booth furnished with the latest technology.
What turned out to be the most popular and longest lasting physical style of telephone was introduced in the early 20th century, including Bell's Model 102. A carbon granule transmitter and electromagnetic receiver were united in a single molded plastic handle, which when not in use sat in a cradle in the base unit. The circuit diagram of the Model 102 shows the direct connection of the receiver to the line, while the transmitter was induction coupled, with energy supplied by a local battery. The coupling transformer, battery, and ringer were in a separate enclosure. The dial switch in the base interrupted the line current by repeatedly but very briefly disconnecting the line 1-10 times for each digit, and the hook switch (in the center of the circuit diagram) permanently disconnected the line and the transmitter battery while the handset was on the cradle.
After the 1930s, the base also enclosed the bell and induction coil, obviating the old separate bell box. Power was supplied to each subscriber line by central office batteries instead of a local battery, which required periodic service. For the next half century, the network behind the telephone became progressively larger and much more efficient, but after the dial was added the instrument itself changed little until touch tone replaced the dial in the 1960s.

พายุไซโคลน

พายุไซโคลน เฮอร์ริเคน ไต้ฝุ่น วิลลี-วิลลี บาเกียว และพายุหมุนเขตร้อนคือพายุชนิดเดียวกันแต่มีชื่อเรียกต่างกันไปตามถิ่นที่เกิดเท่านั้น ชื่อเรียกกลางคือ "พายุหมุนเขตร้อน" (Tropical cyclone)

เกิดในมหาสมุทรอินเดียและแอตแลนติกเรียกว่า เฮอร์ริเคน (Hurricane)
เกิดในอ่าวเบงกอล เรียกว่า ไซโคลน (cyclone)
เกิดแถบนิวซีแลนด์และออสเตรเลีย เรียกว่า วิลลี-วิลลี (Willy-willy)
เกิดในมหาสมุทรแปซิฟิก เรียกว่า ไต้ฝุ่น (Typhoon)
เกิดในหมู่เกาะฟิลิปปินส์ เรียกว่า บาเกียว (Baguio)
พายุหมุนเขตร้อน เป็นปรากฏการณ์ธรรมชาติ ที่สามารถทำความเสียหายได้รุนแรง และเป็นบริเวณกว้างมีลักษณะเด่น คือ มีศูนย์กลางหรือที่เรียกว่า ตาพายุ เป็นบริเวณที่มีลมสงบ อากาศโปร่งใส โดยอาจมีเมฆและฝนบ้างเล็กน้อยล้อมรอบด้วยพื้นที่บริเวณกว้างรัศมีหลายร้อยกิโลเมตร ซึ่งปรากฏฝนตกหนักและพายุลมแรง ลมแรงพัดเวียนเข้าหาศูนย์กลาง ดังนั้น ในบริเวณที่พายุหมุนเขตร้อนเคลื่อนที่ผ่าน ครั้งแรกจะปรากฏลักษณะอากาศโปร่งใส เมื่อด้านหน้าของพายุหมุนเขตร้อนมาถึงจะ ปรากฏลมแรง ฝนตกหนักและมีพายุฟ้าคะนอง ลมกระโชกแรงและอาจปรากฏพายุทอร์นาโด ในขณะตาพายุมาถึง อากาศจะโปร่งใสอีกครั้ง และเมื่อด้านหลังของพายุหมุนมาถึงอากาศจะเลวร้ายลงอีกครั้งและรุนแรงกว่าครั้งแรก

ชนิดและการกำหนดชื่อพายุเขตร้อน

พายุหมุนเขตร้อนเริ่มต้นการก่อตัวจากหย่อมความกดอากาศต่ำกำลังแรงซึ่งอยู่เหนือผิวน้ำทะเล ในบริเวณเขตร้อนและเป็นบริเวณที่กลุ่มเมฆจำนวนมากรวมตัวกันอยู่โดยไม่ปรากฏการหมุนเวียนของลม หย่อมความกดอากาศต่ำกำลังแรงนี้ เมื่ออยู่ในสภาวะที่เอื้ออำนวยก็จะพัฒนาตัวเองต่อไป จนปรากฏระบบหมุนเวียนของลมอย่างชัดเจน ลมพัดเวียนเป็นวนทวนเข็มนาฬิกาในซีกโลกเหนือ พายุหมุนในแต่ละช่วงของความรุนแรงจะมีคุณสมบัติเฉพาะตัวและเปลี่ยนแปลงไปตามสภาวะแวดล้อม ความเร็วลมในระบบหมุนเวียนทวีกำลังแรงขึ้นเป็นลำดับ กล่าวคือ ในขณะเป็นพายุดีเปรสชั่นความเร็วลมสูงสุดใกล้ศูนย์กลางมีค่าไม่เกิน 33 นอต ในขณะที่เป็นพายุโซนร้อนความเร็วลมสูงสุดใกล้ศูนย์กลางมีค่าอยู่ระหว่าง 34 – 63 นอต และในขณะเป็นพายุหมุนเขตร้อนหรือไต้ฝุ่น ความเร็วลมสูงสุดใกล้ศูนย์กลางจะมีค่าตั้งแต่ 64 นอตขึ้นไป ดังนั้นสามารถแบ่งชนิดของพายุเขตร้อนได้ดังนี้
ดีเปรสชั่น (Depression) สัญลักษณ์ D ความเร็วสูงสุด 33 นอต (17 เมตร/วินาที) (62 กิโลเมตร/ชั่วโมง)ไม่นับเป็นพายุหมุน
พายุเขตร้อน (Tropical Storm) สัญลักษณ์ S ความเร็วสูงสุด 34-63 นอต (17-32 เมตร/วินาที) (63-172 กิโลเมตร/ชั่วโมง)ไม่นับเป็นพายุหมุน
พายุหมุนเขตร้อน ความเร็วสูงสุด 64-129 นอต (17 เมตร/วินาที) (118-239 กิโลเมตร/ชั่วโมง) นับเป็นพายุหมุน
พายุหมุนเขตร้อนซึ่งก่อตัวในมหาสมุทรแปซิฟิกและมีความแรงของลมสูงสุดใกล้ศูนย์กลางพายุมากกว่า 33 นอต จะเริ่มมีการกำหนดชื่อเรียก โดยองค์การอุตุนิยมวิทยาโลกได้จัดรายชื่อเพื่อเรียกพายุหมุนเขตร้อนซึ่งก่อตัวในมหาสมุทรแปซิฟิกไว้เป็นสากล เพื่อทุกประเทศในบริเวณนี้ใช้เพื่อเรียกพายุหมุนเขตร้อนซึ่งก่อตัวขึ้น โดยเรียงตามลำดับให้เหมือนกัน
ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2543 เป็นต้นมา ได้เกิดระบบการตั้งชื่อพายุเป็นภาษาพื้นเมืองของแต่ละประเทศสมาชิกในแถบมหาสมุทรแปซิฟิกตอนบนและแถบทะเลจีนใต้ 14 ประเทศ ได้แก่ กัมพูชา จีน เกาหลีใต้ ฮ่องกง ญี่ปุ่น มาเลเซีย ไมโครนีเซีย ฟิลิปปินส์ สหรัฐอเมริกา เวียดนาม และไทย โดยนำชื่อมาเรียงเป็น 5 สดมภ์ เริ่มจากกัมพูชาจนถึงเวียดนามในสดมภ์ที่ 1 เมื่อหมดแล้วให้เริ่มขึ้นสดมภ์ที่ 2 ถึง 5 แล้วจึงเวียนมาเริ่มที่สดมภ์ 1 อีกครั้ง จนกว่าจะมีการกำหนดชื่อพายุครั้งใหม่อีก
ประเทศไทยได้รับผลกระทบจาก'พายุหมุนเขตร้อน ที่ก่อตัวในบริเวณมหาสมุทรแปซิฟิก และพายุหมุนเขตร้อนที่ก่อตัวในบริเวณมหาสมุทรอินเดีย ซึ่งเราเรียกว่า ไซโคลน แม้พายุหมุนเขตร้อนที่ก่อตัวในบริเวณมหาสมุทรอินเดียจะไม่เข้าสู่ประเทศไทยโดยตรง แต่ก็สามารถก่อความเสียหายต่อประเทศไทยได้เช่นกัน เมื่อทิศการเคลื่อนที่เข้าสู่บริเวณใกล้ประเทศไทยทางด้านตะวันตก ในกรณีของพายุหมุนเขตร้อนซึ่งก่อตัวในมหาสมุทรแปซิฟิกและทะเลจีนใต้นั้นจะเคลื่อนที่เข้าสู่ประเทศไทยในบริเวณต่างๆ ของประเทศแตกต่างกันตามฤดูกาล

ลักษณะเฉพาะ

พายุไซโคลนหรือพายุหมุนเขตร้อนซึ่งจะต้องมีความเร็วลมมากกว่า 64 นอต(30 เมตร/วินาที , 74 ไมล์/ชั่วโมง หรือ 118 กิโลเมตร/ ชั่วโมง) ขึ้นไป และมักจะมี “ตา” ซึ่งเป็นบริเวณที่ลมค่อนข้างสงบและมีความกดอากาศค่อนข้างต่ำอยู่กลางวงหมุน ตาพายุนี้จะเห็นได้ชัดเจนจากภาพถ่ายดาวเทียมเป็นวงกลมเล็กที่ไม่มีเมฆ รอบตาจะมีกำแพงล้อมที่มีขนาดกว้างประมาณ 16-80 กิโลเมตร เป็นบริเวณที่มีพายุฝนและลมหมุนที่รุนแรงมากหมุนวนรอบๆ ตา

การเคลื่อนตัวของเมฆรอบศูนย์กลางพายุก่อตัวเป็นรูปขดวงก้นหอยที่เด่นชัด แถบหรือวงแขที่อาจยื่นโค้งเป็นระยะที่ยาวออกไปได้มากในขณะที่เมฆถูกดึงเข้าสู่วงหมุน ทิศทางวงหมุนของพายุขึ้นอยู่กับตำแหน่งที่เกิดว่าอยู่ ณ ส่วนใดของซีกโลกดังกล่าวแล้ว หากอยู่ซีกโลกเหนือ พายุจะหมุนทวนเข็มนาฬิกา ด้านซีกโลกใต้จะหมุนตามเข็มนาฬิกา ความเร็วสูงสุดของพายุหมุนเขตร้อนที่เคยวัดได้มีความเร็วมากกว่า 85 เมตร/วินาที (165 นอต, 190 ไมล์/ชั่วโมง, 305 กิโลเมตร/ชั่วโมง) พายุที่รุนแรงมากและอยู่ในระยะก่อตัวช่วงสูงสุดบางครั้งอาจมีรูปร่างของโค้งด้านในแลดูเหมือนอัฒจรรย์สนามแข่งขันฟุตปอลได้ ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นบางครั้งในลักษณะเช่นนี้เรียกว่า “ปรากฏการณ์อัฒจรรย์” (stadium effect)

วงหมุนที่เกิดผนังตาพายุจะเกิดตามปกติเมื่อพายุมีความรุนแรงมาก เมื่อพายุแรงถึงขีดสุดก็มักจะเกิดการหดตัว ของรัศมีกำแพงตาพายุเล็กลงถึงประมาณ 8-24 กิโลเมตร (5-15 ไมล์)ซึ่งบางครั้งอาจไม่เกิด ถึงจุดนี้เมฆฝนอาจก่อตัวเป็นแถบอยู่ด้านนอกแล้วค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าวงในแย่งเอาความชื้นและแรงผลักดันหรือโมเมนตัมจากผนังตาพายุ ทำให้ความรุนแรงลดลงบ้าง (ความเร็วสูงสุดที่ผนังลดลงเล็กน้อยและความกดอากาศสูงขึ้น) ในที่สุดผนังตาพายุด้านนอกก็จะเข้ามาแทนผนังในจนหมด ทำให้พายุกลับมามีความเร็วเท่าเดิม แต่ในบางกรณีอาจกลับเร็วขึ้นได้ แม้พายุหมุนจะอ่อนตัวลงที่ปลายผนังตาที่ถูกแทนที่ แต่ที่จริงแล้วการเพิ่งผ่านปรากฏการณ์ลักษณะนี้ในรอบแรกและชะลอการเกิดในรอบต่อไป เป็นการเปิดโอกาสให้ความรุนแรงสะสมตัวเพิ่มขึ้นอีกได้ถ้ามีสภาวะที่เหมาะสม